İlknur Harani: Belirli Süreçleri Atlattıkdan Sonra Ne Yapabilirim Diye Çabaladım!

İbrala.com olarak, bugün 3 Aralık Dünya Engelliler Günü nedeniyle, iki tane engelli evladı olan aynı zamanda, Karaman’da uzun yıllar STK’larda çeşitli görevler alan ve MHP belediye meclis üyesi İlknur Harani ile bir söyleşi gerçekleştirdik.

İlknur Hanım, öncelikle bizi ziyaret ettiğiniz için teşekkür ederiz, bize kısaca kendinizden bahseder misiniz?

İlknur Harani: Beni davet ettiğiniz için sizlere çok teşekkür ediyorum. Karamanlıyım, evliyim, üç çocuk annesiyim. Uzun yıllardır STK’larda görev almaktayım.

Biliyorsunuz bugün özel bir gün 3 Aralık Dünya Engelliler Günü, çocuğunuzun bu durumunu ilk öğrendiğinizde neler hissettiniz, duygu ve düşünceleriniz hakkında biraz bilgi verebilir misiniz?
 

 

İlknur Harani: Aslında çocuklarınız desek daha iyi doğru olur, benim 21 yaşında ikizlerim var. Erken doğuma bağlı serebral palsi hastası her ikisi de şuanda 21 yaşındalar. Aslında, bu süreç erken doğuma bağlı uzun bir süre küvezde kalmaları gerekiyordu. Hiç yaşamadığımız hiç karşılaşmadığımız bir durum olduğu için, bunu zamanla öğrendik diyelim, yani çocuklar aslında 8 aylık olduklarında biz tamamen teşhisi koyabilmiştik. Erken doğuma bağlı uzun süre küvezde kaldılar, beslenmeleri, bakımları küvezde gerçekleşti, kızım daha uzun süre kaldı ve bir beyin ameliyatı geçirdi o daha erken çıkmıştı küvezden, bu 8 aylık bir süreç içerisinde oldu. Noroloji doktorumuz tarafından hastalığının teşhisi konuldu ve tedavi sürecine başladık.
Ne hissettiniz derseniz? Tabi ki bir anne baba için şok! Hiç bilmediğimiz, hiç karşılaşmadığımız bir durum söz konusu önce, serebral palsinin ne olduğunu bilmediğim için benim bu konuda çalışmalarım oldu, araştırmalarım oldu. Bir şok yaşıyorsunuz, kabullenme süreci geçiriyorsunuz. Mutlaka anne babada çok yoğun bir şekilde yaşanıyor. Bizde bu kabullenme sürecinde çocuklarımız için ne yapabileceğimizi araştırırken, kabullenme sürecini biraz biraz kabul ettikten sonra, tedavi sürecine girdik. Zaten bütün anne ve babaların yaşadıkları hep bu sırayla devam eder, önce şok, sonra kabullenme sonrasında da ne yapabilirim süreci yaşarsınız. Ne yapabilirim sürecinde, yani çocuklar için ne yapabiliriz diye elimizden gelen gayreti göstermeye çalıştık. Ben çocuklarla birlikte dört buçuk sene Ankara’da çocukların tedavisi ile ilgilendim. 21 yıl önce Karaman’da rehabilitasyon merkezleri, malesef yoktu. O şekilde devam ettik orada yalnız olmadığımı öğrendim. Burada gerçekten kendimi yalnız hissediyordum sanki sadece benim başıma gelmiş, başka kimsede böyle bir durum yok diye düşünüyordum. O anlamda hem çocukların tedavileri hem de benim kendimi geliştirebilmem konusunda, Ankara’da kalma sürecimiz bizlere büyük katkı sağladı.

Çalışan bir ebeveynsiniz, günlük hayatta karşılaştığınız sorunlar var mı? Zorluk yaşıyor musunuz?

İlknur Harani: Aslında tam mesaili çalışan birisi değilim. Şuanda STK ve meclis üyesi görevim devam ediyor. Ama tabiki çalışsanız da çalışmasanızda anneler bu süreçte, çocuklarla biraz daha beraber birlikte oldukları için elbette sorunlar yaşıyoruz. Önce dışarıdan çevreden başlasak, bizim fiziksel engelli çocuklarımız için fiziksel sıkıntılar, dışarıya sosyal hayata karışmakta bizleri engelliyor. Yani biz çocuklarımızla her yere gidemiyoruz, her programa gidemiyoruz her toplantıya katılamıyoruz. Evet bir takım düzenlemeler, değişiklikler oldu. Ama hala tam yeterli değil. Onun dışında anneler özellikle daha fazla birebir ilgilendikleri için, sosyal hayattan çok fazla uzaktalar. Çocukları kimseye emanet edemedikleri için, bırakamadıkları için, annelerimizin sosyal hayata katılımlarının az oldukları için doğal olarak çocuklarımız da aynı şekilde. Çocuklarımızın hepsi okula gitme şansına sahip olamıyorlar. Bu nedenle annelerimizde sosyal hayatın içinde olamıyorlar, biz bu konuda daha önce kent konseyi engelli meclisi başkanlığı da yaptım ben, bu konuda Karaman’da bir çok çalışmalar yaptık. Koyunlu Park’ın içinde Gönülgözü Engelli Evi’miz var. Orada biz bu çalışmaya başlarken amacımız aslında önce anneleri çıkarabilmekti dışarıya. Anneleri de çocukları ile birlikte çıkarabileceğimizi düşündük. Orada çeşitli etkinlikler yapmaya, kurslar yapmaya başladık. Çok güzel devam ediyordu ama pandemi sürecinde, ara vermek zorunda kaldık. Çocuklarımızı annelerle birlikte dışarıya çıkarıp sosyal hayatın içine adapte etmeye çalıştık ve biz bu konuda gerçekten başarılı olduk. Çocuklarımıza eğitimler verdik, annelerimize eğitimler verdik. İnşallah pandemi sürecinden sonra da bunlara devam etmeyi düşünüyoruz.

Son olarak neler söylemek istersiniz? Bu konu ile ilgili duygu ve düşüncelerinizi alabilir miyim?

İlknur Harani: 3 Aralık, 10-16 Mayıs Engelliler Haftası, ülkemizde bu tür etkinlikler, dünya da her zaman mutlaka yapılıyor. Farkındalık anlamında gerçekten bu özel günlerin olmasını bende onaylıyorum ama bunun sadece 3 Aralık 10-16 Mayıs olarak kalmaması gerektiğini, engellilik konusunda, yardım, acıma, üzülme ile değil farkında olmamız gerektiğini, onlara imkan vermemiz gerektiğini ve ne kadar imkan verirsek her engellimizin mutlaka yapabileceği bir şeyler vardır. Onlara destek olmak farkında olmak, hayatlarını zorlaştırmadan, kolaylaştırmak gerektiğini düşünüyorum.

Haber: / Zülküf Atael – Ecem Soyyiğitoğlu / Kamera: Mahmut İncedalcı / Fotoğraf: Murat Altunay