Çoban Köpekleri Ve Ben

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Ziraat okulu yıllarında bir cumartesi öğlesi dersten çıktığımızda okulun o geniş yemekhanesinde yemeğimi çabucak yemiştim. Kimsenin bulunmadığı, hiç rahatsız olmayacağımı bildiğim kırlara doğru toprak bir yolda yürüyor ve elimde bulunan çok heyecanlı bir romanı da okuyordum.
Mevsim son bahardı. Yolun sol tarafında bu yıl derilmiş ekinlerin anızları, sağ tarafımda da ekimi yenice yapılmış ve hala mibzer makinesinin izleri olan okulun çiftlik kısmına ait kocaman tarlalar uzanıyordu.
Kitabın cazibesine kendimi o kadar kaptırmışım ve dalmışım ki başka hiçbir şeyi duymuyor, görmüyordum. Okuldan da kilometrelerce ayrıldığımdan etrafta kimseler yoktu.
Bir aralık çok uzaklardan köpek sesleri geliyordu ama ben, sanki dünyayla ilişiğim kesilmiş gibi yalnız elimdeki kitabı görüyor ve içinde anlatılan olaylara kendimi kaptırmış olarak yoluma devam ediyordum.
Bir aralık köpek seslerinin daha da yakından geldiğinin farkına varmıştım ve gözümü kitaptan ayırıp şöyle bir baktığımda ise artık iş işten çoktan geçmişti. Birkaç çoban köpeğinin bana doğru hızla gelmekte olduğunu dehşetle gördüm.
Etrafta onlara karşı kendimi koruyacak ne bir taş, ne üzerine çıkacağım bir ağaç ve ne de içine sığınacağım bir yer yoktu. Birden bire müthiş bir korkuya kapılarak isteğim dışında yere çöküverdim.
Dizlerimin bağı çözülmüş, gözlerim kapalı korku ile akıbetimi beklerken aradan ne kadar zaman geçtiğini kestirememiştim. Bir aralık kendimi toparladığımda köpeklerin artık yanımda ve etrafımı çevirmiş olduklarını, ufak aralıklarla ve daha yumuşak havlamalardan anlıyordum ama hala gözlerim kapalı olduğundan onları göremiyordum
Bu durumda üç beş dakika geçmişti. Bir aralık bütün cesaretimi toplayarak gözlerimi açtığımda hemen iki metre yakınımda iki köpeğin bana doğru ayaklarını uzatarak oturmuş olduklarını gördüm. Boyunlarında kurtlara saldırırken daha eltili olsun diye takılmış etrafında sivri ve keskin çaprazları vardı.
Tek tek sakin ve yumuşak havlamalardan arkamda da köpeklerin olduğunu anlıyordum ki biraz sonra önce karşımdakiler sonrada diğerleri yine küçük küçük havlayarak teker teker yanımdan ayrılarak uzaktaki koyun sürüsüne, esas vazifelerine doğru gittiler.
15–20 dakika kadar süren ve benim hareket etmeden ve sanki nefes almadan geçirdiğim bu olay bana saatler ve günler kadar uzun gelmiş ve çok korkmuştum
Köpeklerin bana doğru koşarak geldiğini gördüğümde elimde olmadan gayri ihtiyari korkudan yere oturmam beni sonu çok kötü bitecek bir olaydan kurtarmıştı.
Orada kendime gelinceye kadar biraz daha oturdum ve dizlerime tekrar gelen derman ile okula dönme imkânını ancak bulabilmiştim.